Alevilikte Sakal

 
ALEVİLİKTE SAKALIN ANLAMI
 
        Sakal, kemaletle eşdeğer olan bir simge olarak kullanılırdı. Yöremizde Süleyman ve Veyis kardeşler Hakikat makamında musahip kardeş olup ikrar verince; bunun işareti olarak sakal bırakmışlardır. İç kemaletin de bir ifadesi olarak sakal bıraktıkları  için ölünceye kadar bir daha asla sakallarına makas, bıçak vurmadılar. Günümüzde de devam eden bu gelenek eşlerin rızası ve mürşid-i kâmilinde onayı ile hakikat yoluna girenler sakal bırakırdı ve sakallarını ölünceye kadar asla kesmezlerdi. Sakal genellikle askerden sonra bırakılırdı. Tabi ki akla hemen şu soru gelebilir: "Sakal bırakmakla mı Hakikatli olunur?" Hayır. Nice insanlar başa kadar yolu süremedi ama yola duydukları saygıdan dolayı da sakallarını asla kesmediler. Bu geleneğe babamın çağına kadar devam edildi. Babamın zamanından yani 1950 yıllarından sonra insanlar geçinmek için şehirlere akın ettiler. Şehirlere gidenler de sakallı oldukları için iş bulamaz oldular, sakallarını kesmeye zorlandılar, her yerde horlanmalar oldu, Sivas'ta sakallılarımız gezemez oldu. Küçük çocukları örgütleyerek bu değerli insanlara çürük domates, yumurta attırıyorlardı. Müdahale edince de ne yapalım çocuklar yaptı diyip dalga geçiyorlardı. İşte yaşanan onca  zulüm nedeniyle 1950 yıllarından sonra sakal bırakılmadı.
        Bir kesimin sakalına, kimse bir şey söylemiyordu. Hatta bu insanlar çok yerde de iş bulabiliyordu,  saygı ile karşılanıyorlardı. Günümüzde de
görüldüğü gibi sakallılar adeta teşvik ediliyor.  Ancak Alevilik'te Hak ve hakikatin simgesi olan Sakallılar daima horlandı. Tek suçları; Hak Muhammet
Ali'nin ve Onun Ehlibeyt'inin yolunu sürmeleri idi. Günümüzde eskilerden kalma birkaç sakallımız kaldı. Onların hatırası önünde saygı ile eğilir aşk-ı niyazla
 hepi sinin  ellerinden öperim. Bizlere güven ve gurur veren bu insanları, en içten duygularımla anıyor, onların hatırasına hürmetlerimi sunuyorum